Γιορτή κρασιού στο Ρέθυμνο – Η ιστορία αυτή πρέπει να ζωντανέψει.

του Γιάννη Προκοπάκη, μέλος της Ελληνικής Ακαδημίας Γεύσης


ΠΑΡΑΔΟΣΗ – ΠΑΡΟΝ – ΜΕΛΛΟΝ

Η γιορτή του κρασιού στο Ρέθυμνο, είναι μια από τις πιο παλιές στη χώρα μας και κλίνει φέτος μια πορεία ζωής 70 περίπου χρόνων.

Μια πορεία εκδηλώσεων, που σφράγισε μια εποχή και γέμισε με αναμνήσεις όλους εμάς που σαν παιδιά κι αργότερα ως μεγαλύτεροι τις θεωρούσαμε αναπόσπαστο κομμάτι των καλοκαιρινών δρώμενων της πόλης μας. Μια πηγή ζωής, χαράς και υπερηφάνειας.

Οι καιροί όμως αλλάζουνε.

Οι ανάγκες μας, ο ρυθμός της ζωής, ο τρόπος της διασκέδασης μας άλλαξαν και μαζί με αυτά είναι ανάγκη να αλλάξει και ο τρόπος που τα τοπικά δρώμενα θα λαμβάνουν χώρα.

Θα πρέπει κατά τη γνώμη μου, να μην σέρνονται δέσμια ενός λαμπρού παρελθόντος, συνεχίζοντας με εμφανή κούραση να εξυπηρετούν εθιμοτυπικά θα πει κανείς, ανάγκες και νοοτροπίες  που τίποτα πλέον δεν εξυπηρετούν.

Πρέπει να δούμε τις καινούριες ανάγκες, τη καινούρια πραγματικότητα που ζούμε και μέσα σ αυτά τα πλαίσια να διαμορφώσουμε τις συνθήκες αυτές, που θα δώσουν φρεσκάδα, πνοή και όραμα σε κάθε κοινωνική εκδήλωση τέτοιου τύπου που θα λαμβάνει χώρα στο τόπο μας.

Πρέπει να κάνουμε τον Ρεθεμιώτη  να νιώσει περήφανος που συμμετάσχει κι αυτός, να αισθανθεί τη κάθε εκδήλωση σα δική του και όχι σαν μια <καπελωμένη> εκδήλωση του τάδε ή του δείνα φορέα.

ΚΡΑΣΙ-ΠΑΡΑΔΟΣΗ-ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ-ΜΕΛΛΟΝ

Το κρασί και η Κρήτη πάνε μαζί.

Δε νοείται σπίτι Κρητικό που στο τραπέζι του δεν υπάρχει το κρασί.

Αυτή η σχέση κρατάει πάνω από 4000 χρόνια τώρα, από την εποχή του Μίνωα και συνεχίζεται μέχρι τις μέρες μας.

Φτάνει όμως αυτό; Φτάνει να λέμε ότι έχουμε τη παράδοση με το μέρος μας;

Είμαστε άραγε σίγουροι ότι με τη παράδοση και μόνο φτιάχνεται καλό ποιοτικό κρασί, τέτοιο που να μπορεί να ανταγωνιστεί έξω από τον χώρο μας στις διεθνείς αγορές, κρασιά χωρών με μικρότερη παράδοση, αλλά με χαρακτηριστικά που τις καθιστούν ανταγωνιστικότερες;

Σίγουρα όχι.

Κατόπιν μιας μακρόχρονης και δικαιολογημένης περιόδου (λόγω συγκυριών), όπου τα Ελληνικά κρασιά βρίσκονταν σε μια μετριότητα και χαρακτηρίζονταν από απαξίωση και αδιαφορία για την εξέλιξη τους, με μεγάλη χαρά παρατηρούμε ότι τα τελευταία 30 χρόνια συντελείται μια σοβαρή ανάκαμψη.

Ανάκαμψη που ξεκίνησε από μερικούς εμπνευσμένους παραγωγούς της κεντρικής και βόρειας ως επί το πλείστον Ελλάδος, οι οποίοι κατάλαβαν ότι σε αυτόν τον ευλογημένο τόπο που ζούμε, η παράδοση αν συνδυαστεί σωστά με τη τεχνογνωσία και τη μεθοδικότητα μπορεί να αποδώσει καρπούς.

Μαζί με αυτούς, κι άλλοι ακολούθησαν από την υπόλοιπη Ελλάδα και τη Κρήτη και τώρα τα τελευταία 5 – 10 χρόνια, είμαστε στην ευχάριστη θέση να δοκιμάζουμε κρασιά, που τίποτα δεν έχουν να ζηλέψουν από τα άλλα διεθνώς καταξιωμένα κρασιά των υπόλοιπων οινοποιητικών χωρών (Ιταλία, Γαλλία κλπ)

Θα έλεγε μάλιστα κανείς, ότι η ραγδαία ανάκαμψη του ποιοτικού ελληνικού αμπελώνα, προβλημάτισε τους <αντιπάλους μας> και έκανε εμάς περήφανους και έτοιμους να ξανά διεκδικήσουμε τις δάφνες του παρελθόντος.

ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ – ΠΑΡΑΔΟΣΗ – ΤΟΥΡΙΣΜΟΣ

Πια είναι όμως η θέση που θέλουμε να έχει το κρασί στη σύγχρονη Ελλάδα;

Θέλουμε απλά να το δούμε σαν ένα προϊόν παραδοσιακό που έτυχε κάποιας εξέλιξης;

Θα έλεγα ότι κάθε τέτοια προσέγγιση, μόνο όραμα και δημιουργικότητα δε κρύβει μέσα της

Το κρασί κατά τη γνώμη μου, όπως και η τοπικές κουζίνες είναι δείγμα πολιτισμού και σα τέτοιο θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται.

Είναι η διαφορετικότητα της παραγωγής ενός προϊόντος και το μικροκλίμα στο οποίο καλλιεργείται που το καθιστά ιδιαίτερο από τόπο σε τόπο.

Δε μπορεί ένα προϊόν να είναι το ίδιο παντού, γιατί η τεχνολογία δεν έφτασε ακόμα στο σημείο αυτό, που θα εκμηδενίσει τη φύση και τον ανθρώπινο παράγοντα.

Έτσι, σε μια εποχή που η παγκοσμιοποίηση προσπαθεί όλα να τα κάνει ίδια, εδώ έχουμε τη δυνατότητα να υψώσουμε το ανάστημα μας και να δώσουμε τη δική μας πολιτιστική μάχη.

Μόνο με το πολιτισμό μπορούμε να γίνουμε ανταγωνιστικοί.

Και ο πολιτισμός που έχουμε, εκτός από τα ρημαγμένα αρχαία μας, έχει να κάνει και με τη ποιότητα των προϊόντων μας, η οποία είναι μοναδική παγκοσμίως.

Είναι η κουλτούρα μας που πρέπει να εκφραστεί μέσα από τη καλυτέρευση και τη προώθηση αυτών των προϊόντων.

Δε μπορούμε να έχουμε ποιοτικό τουρισμό αν δεν έχουμε ανταγωνιστικό, μοναδικό και ποιοτικό προϊόν.

Φτάνουν άραγε οι ιδιωτικές πρωτοβουλίες του κάθε οινοποιού ή επιχειρηματία για να εντάξουν το κρασί στο τρίπτυχο πολιτισμός-ποιότητα-τουρισμός;

Παρότι τα τελευταία χρόνια οι κρατικοί φορείς προσπαθούν να βοηθήσουν στο τομέα προώθησης τα οινοποιεία σε νομικό αλλά και διαφημιστικό επίπεδο, τα αποτελέσματα είναι ελάχιστα.

Κατά τη γνώμη μου, θα πρέπει να δώσουμε στο κόσμο τη δυνατότητα να συνειδητοποιήσει τις ποιοτικές αυτές αλλαγές που έγιναν τα τελευταία χρόνια στον ελληνικό αμπελώνα.

Κι αυτό μπορεί να γίνει μόνο με την σωστή ενημέρωση και τη δυνατότητα της δοκιμής του προϊόντος.

Μόνο εάν ο Έλληνας πιστέψει στη δύναμη του Εεληνικού κρασιού, θα μπορέσει να το πουλήσει και να το μάθει στους χιλιάδες επισκέπτες που κατακλύζουν τα νησιά μας κάθε χρόνο.

Κι αυτοί οι επισκέπτες με τη σειρά τους, είναι εκείνοι που θα αποτελέσουν τη ζωντανή διαφήμιση του ελληνικού κρασιού στο τόπο τους.

Σελίδες: 1 2

Η καταχώρηση βρίσκεται στην κατηγορία Γαστρονομικός τουρισμός. Μπορείτε να μείνετε ενημερωμένοι μέσω RSS 2.0 feed.

Tags: Γιορτή κρασιού, εκδήλωση, κρασί, Κρητικός Οίνος, τοπικά προϊόντα